سیاهچاله ها را به زبان ساده می توان باتلاق هایی ترسناک در دل فضا بر شمرد که البته مفهوم زمان را هم در بر می گیرند. گرداب هایی همیشه گرسنه که با نوعی ولع سیری نا پذیر هر آن چه که بر گردشان قرار دارد را با میدان گرانشی پر قدرت شان به درون خود می کشند و حتی نور هم یارای گریز از درون این گورستان های تاریک را ندارد. یکی از نکات قابل توجهی که در رابطه با باتلاق های تاریک و سیری ناپذیر مذکور می توان به آن اشاره کرد این است که برخلاف سیاره ها ، ستاره ها یا کهکشان ها ، آن چه که یک سیاهچاله را نسبت به سایر اجرام کیهانی منحصر به فرد و با صلابت جلوه می دهد نه حجم یا اندازه ی آن که میزان جرمی است که این پدیده ی کیهانی در درون خود به اسارت گرفته است. اگر چه سیاهچاله ها را شاید بتوان جزو جذاب ترین اجرام کیهانی شناخته شده در کائنات به شمار آورد، اما در کل این گورستان های تاریک و وهم آلود به هیچ وجه پدیده ای نادر در دل کیهان به شمار نمی روند و معمولاً در دل هر کهکشانی می توان آن ها را یافت. جالب این جاست که به تازگی ستاره شناسان موفق به کشف سیاهچاله ای جدید شده اند که به زبان ساده و به بیان مختصر می توان آن را یک غول خفته نامید.

این سیاهچاله ی جدید که در واقع یک ابر سیاهچاله به شمار می رود در مرکز کهکشان NGC 4889 قرار گرفته است. کهکشانی که نزدیک به 300 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و بسیاری از راز و رمز های آن هنوز به طور کامل کشف نشده اند. شاید جالب ترین نکته ای که بتوان در رابطه با این سیاهچاله ی جدید به آن اشاره کرد قطر افق رویداد آن باشد که رقمی نزدیک به 130 میلیارد کیلومتر است (افق رویداد به سطحی از سیاهچاله ها اطلاق می شود که به دلیل نیروی گرانشی فوق قدرتمندی که دارند حتی نور هم نمی تواند از کمند آن بگریزد). در واقع قطر حیرت انگیز افق رویداد این سیاهچاله که در نگاه کلی می توان آن را 15 برابر قطر مدار سیاره ی نپتون به دور خورشید در نظر گرفت (توجه داشته باشید که نپتون هم اکنون به طور رسمی آخرین سیاره ی منظومه ی شمسی به شمار می رود و از همین رو بیشترین فاصله را از خورشید دارد) در پیوند با نیروی گرانش فوق قدرتمند ابر سیاهچاله ی مذکور، از این گورستان تاریک و مخوف یک نهنگ آسمانی بزرگ و سیری ناپذیر ساخته است که تمامی اجرام آسمانی دور و نزدیک را با قدرت هر چه تمام تر در دل خود اسیر ساخته و به عبارت بهتر بلعیده است. امری که می توان ادعا کرد جرم این ابر سیاهچاله را افزایش چشمگیری بخشیده و آن را به 21 میلیارد برابر جرم خورشید تبدیل ساخته است. در واقع برای نشان دادن ابهت این ابر سیاهچاله تنها کافی است به این نکته اشاره شود که شناخته شده ترین سیاهچاله ی حاضر در کهکشان ما یا همان کهکشان راه شیری تنها 4 میلیون برابر بیشتر از خورشید جرم دارد و افق رویداد آن نیز به یک پنجم مدار سیاره ی عطارد از خورشید می رسد.

تصویری از کهکشان NGC 4889 که محل استقرار ابر سیاهچاله ی مذکور به شمار می رود. لازم به ذکر است که کهکشان NGC 4889 نورانی ترین و درخشان ترین نقطه ی نورانی این تصویر بوده و تقریباً در مرکز تصویر قرار گرفته است

البته نهنگ بزرگ و سیری ناپذیری که ستاره شناسان به تازگی آن را در مرکز کهکشان NGC 4889 کشف کرده اند هم اکنون در خواب بسیار عمیقی فرو رفته است و این گونه می نماید که مدت هاست به شکار اجرام آسمانی پیرامون خود نپرداخته باشد (البته به نظر نمی رسد که در نزدیکی این سیاهچاله دیگر خوراک چندان مناسبی برای بلعیدن وجود داشته باشد). با این حال آن گونه که از شواهد امر پیداست این ابر سیاهچاله در زمان فعالیت خود به پاک سازی بسیاری از اجرام کیهانی موجود در مرکز کهکشان NGC 4889 پرداخته است. هر چند که در حال حاضر فرو رفتن این سیاهچاله در خواب بعد از ظهر این فرصت را در بخش مرکزی کهکشان NGC 4889 فراهم آورده است تا این کهکشان بتواند از نو خود را بازسازی نماید. در واقع بنا بر تایید ستاره شناسان هم اکنون کهکشان NGC 4889 در آرامش و سکون قابل توجهی به سر می برد و این امر موجب شده است تا ستارگان جدید این کهکشان بتوانند از دل غبار ها و گاز های به جا مانده از بقایای کهکشان NGC 4889 از نو تشکیل شوند و حتی بی آن که به سمت سیاهچاله ی غول پیکر مذکور منحرف گردند به دور آن گردش نمایند. علاوه بر آن با توجه به شواهد و مدارک به دست آمده توسط ستاره شناسان، آن ها می توانند کهکشان NGC 4889 را در دوران فعالیت ابر سیاهچاله ی مذکور به عنوان یک اختر نما طبقه بندی نمایند و انرژی ساطع شده از دیسک چرخان این سیاهچاله را بیش از هزاران برابر موارد مشابه از کهکشان راه شیری تخمین بزنند. اگر چه با توجه به ویژگی های خاص سیاهچاله ها و عدم خروج نور از این گورستان های تاریک کیهانی نمی توان به شکل مستقیم به رصد کردن و بررسی درون آن ها پرداخت اما در عین حال ستاره شناسان می توانند با توجه به سایر شواهد موجود و اجرام پیرامون سیاهچاله ها به بررسی غیر مستقیم آن ها بپردازند. به عنوان مثال در مورد ابر سیاهچاله ی کهکشان NGC 4889 ستاره شناسان به کمک امکانات رصد خانه ی Keck 2 و همچنین تلسکوپ شمالی Gemini به بررسی سرعت و سیر شتاب ستاره هایی که در مرکز کهکشان NGC 4889 و پیرامون این ابر سیاهچاله در گردش هستند مشغول شدند تا با توجه به جرم آن ها و همچنین مدار گردشی که به دور سایر اجرام آسمانی حاضر در کهکشان NGC 4889 طی می کنند بتوانند به جرم گسترده ی این ابر سیاهچاله پی ببرند. همچنین کشف این سیاهچاله ی غول پیکر می تواند اطلاعات تکمیلی و بسیار مفیدی را در اختیار ستاره شناسان قرار دهد. به عبارت بهتر اگر چه ابر سیاهچاله ی مذکور هم اکنون در آرامش و خواب نسبتاً عمیقی به سر می برد و هیچ مشخص نیست که دقیقاً در چه زمانی در پی یافتن وعده ی غذایی بعدی خود بر بیاید، اما وجود این سیاهچاله ی جدید به خودی خود می تواند اطلاعات ستاره شناسان در رابطه با اختر نما ها را توسعه بخشد و چندین گام دیگر آن ها را به سمت یافتن پاسخ این پرسش مهم و راز سر به مهر رهنمون سازد که این اجرام مرموز آسمانی یعنی اختر نما ها برای نخستین بار چگونه و کجا در دل کیهان شکل گرفته اند.