به گفته وال استریت ژورنال، از سال 2017 اثری از سیستم عاملی که کروم بوک های گوگل از آن استفاده می کنند (Chrome OS) وجود نخواهد داشت. این سیستم عامل که در سال 2011 معرفی شد نتوانست گسترش زیادی پیدا کند و برنامه های مخصوص به آن به صورت بسیار محدود در Chrome web store وجود داشتند، به همین دلیل کاربران حرفه ای و حتی آن دسته از کاربرانی که به برنامه های متنوعی نیاز داشتند از آن استقبالی به عمل نیاوردند. همچنین کمپانی های سازنده نرم افزارها هم با وجود اظهار نظرهای گاه و بیگاه برای گسترش فعالیت در chrome OS هیچگاه آن را جدی نگرفتند. برای مثال adobe در سال 2014 قول داده بود برنامه های ویژه این سیستم عامل را در اختیار کاربرانش بگذارد، اما هنوز این کار عملی نشده است. همه این موارد دست به دست هم دادند تا گوگل تصمیم بگیرد دیگر به کار بر روی Chrome OS ادامه ندهد. اما آیا این به معنی مرگ کروم بوک هاست؟

جواب این پرسش با توجه به اظهار نظر گوگل منفی است. در واقع متخصصان گوگل بیش از 2 سال است که در تلاشند تا یک سیستم عامل یکپارچه را برای دستگاه های خود معرفی کنند. در حالی که Chrome OS نتوانست انتظارات را برآورده کند و در طرف دیگر، مایکروسافت راهکار ظاهرا موفقی را برای یکپارچه کردن سیستم عامل های دسکتاپ و ویندوز در پیش گرفته (continuum)، ادامه تمرکز روی Chrome OS وقت تلف کردن به نظر می رسید و به همین دلیل گوگل تصمیم دارد آن را در اندروید ادغام کند. گفته می شود این کمپانی در تلاش است تا در سال 2017، یک سیستم عامل کاملا یکپارچه را برای تمام دستگاه های خود عرضه کند و محل ارتباط همگی آنها نیز Play Store خواهد بود. اندروید پر طرفدارترین سیستم عامل جهان است و در حال حاضر بیش از 1 میلیارد دستگاه از آن استفاده می کنند، در حالی که کروم بوک ها تنها 3 درصد از بازار رایانه ها را به نفع گوگل تغییر داده اند. همگانی کردن اندروید برای موبایل ها، تبلت ها و لپ تاپ ها باعث می شود کاربران همه آنها به مجموعه بیش از 1 میلیون برنامه ای که در Play Store وجود دارد دسترسی داشته باشند. همان طور که می دانید Pixel C که سپتامبر گذشته معرفی شده از سیستم عامل اندروید استفاده می کند و با توجه به سخت افزار قدرتمندی که دارد، خانواده احتمالی Pixel در آینده می تواند بهترین گزینه برای تبدیل شدن به یک پل ارتباطی بین تبلت ها و لپ تاپ ها باشد.

ظاهرا گوگل نیز روش موفقیت را درک کرده و قصد دارد پیش از آنکه خیلی دیر شود و مایکروسافت تمام بازار را در اختیار بگیرد راه مقابله با آن را آغاز کند. در صورت موفقیت این ایده و قدرتمند تر شدن و همچنین فراگیر تر شدن سری Pixel، آینده نزدیک می تواند شاهد رقابتی سنگین بین این تبلت ها و سری Surface مایکروسافت باشد. باید دید اپل برای جا نماندن از رقبا چه فکری در سر دارد.

 

در نظرسنجی بهترین تلفن هوشمند سال 2015 به انتخاب کاربران وب سایت سخت افزار شرکت کنید! برای ثبت رای و آگاهی از روند اجرای مسابقه می توانید از صفحه ویژه این مسابقات دیدن کنید.

 

 

 

اصطلاحات دنیای دیجیتال بی شمار است.در بین آنها خانواده صوت و تصویر دارای صدها نوع کلمه،اصطلاح و استاندارد گوناگون هستند.بسیاری از کاربران در تمام نقاط جهان،از معانی آنها بدون اطلاع هستند.لزوم دانستن این اطلاعات،در زمان خرید یک سیستم صوتی و تصویری نمایان میشود.از طرفی سیستم های صوتی و تصویری به شیوه ایی نوین و بزرگ جامعه بشری را تحت اختیار گرفته و همچنان به عنوان بزرگترین سرگرمی در بین انسان ها شناخته میشود.پس شناخت این اصطلاحات در به خدمت گرفتن این تجهیزات کمک بسزایی خواهد کرد.

 

مهمترین قسمتی که در این دنیا بی انتها باید از آن اطلاع داشت،موارد مربوط به تلویزیون ها هستند.متاسفانه بسیاری از فروشندگان بازار کشور به معانی این اصطلاحات به خوبی واقف نبوده و موجب سردرگمی کاربران میشوند.

LCD و LED:کلمه LCD کلمه مخفف “Liquid Crystal Display” است.نمایشگری که از کریستال مایع استفاده میکند.این فناوری در تولید بسیاری از تلویزیون های جهان نقش کلیدی دارد.در گذشته برای نور زمینه LCD ها از لامپ ها فلورسنت و گازی استفاده میشد،اما اکنون این وظایف بر عهده دیود های نورانی (LED) است.LED نیز مخفف “Light Emitting Diode” است.در اصطلاح به تلویزیون های LCD که از Backlight نوع LED استفاده میکنند،تلویزیون LED گفته میشود.تنها تفاوت در میان تلویزیون های LCD و LED موجود در بازار،سیستم نور دهی پنل است و هیچ مورد دیگر برای تفاوت آنها وجود ندارد!استفاده از آرایه LED سبب کاهش قطر،مصرف جریان برق و بالا رفتن کنتراست میگردد.پس در هنگام خرید به معانی LCD و LED مسلط باشید.لازم به ذکر است که تلویزیون های LCD در چند سال گذشته از دور خارج شده و تنها مدل های LED Backlight تولید میگردند.در هر صورت هر دو مدل از پنل LCD بهره میبرند.

Plasma:تلویزیون و نمایشگرهای پلاسما در اواخر عمر کاری خود هستند.این محصولات در دقت های بالا قابل تولید نبوده و مصرف جریان بسیار بیشتری از رقبا دارند.Plasma از طریق باردار کردن گازهای موجود فعالیت میکند.به عبارت بهتر واژه پلاسما به گازهای یونیزه شده ایی اطلاق میگردد که که بخش قابل توجهی از اتم های آنها یک و یا چند الکترون را از دست داده و به یون های مثبت مبدل شوند.خرید این تلویزیون برای استفاده در سیستم های تبلیغاتی،اداره و سازمان های دولتی و موارد مشابه توصیه میگردد.

OLED:کلمه OLED مخفف “Organic Light Emitting Diodes” است.این فناوری برای نمایش تصاویر،نیاز به فیلتر و نور زمینه ندارد.OLED به تنهایی قادر خواهد بود که سلول های تصویر را کنترل کرده و در مواقع لزوم آنها را خاموش نماید.رهبری آلی تلویزیون OLED را بسیار منحصر به فرد میکند.مصرف پایین انرژی،دقت رنگ بالا و تراکم پیکسلی بالا از جمله ویژگی های OLED هستند.

SUHD:کلمه SUHD نیز مخفف “Super Ultra High Defenition” است.این اصطلاح نکته تکنیکال خاصی درون خود ندارد و تنها به عنوان یک لقب برای تلویزیون های SUHD سامسونگ مورد استفاده قرار میگیرد.تلویزیون های SUHD از پلتفرم LCD به عنوان منبع اصلی استفاده کرده و با تغییراتی آن را به یک نمایشگر بسیار با کیفیت مبدل میکنند.در این فناوری از نقاط کوانتومی (QD) برای نمایش استفاده میگردد و کیفیت رنگ ها به مقدار بسیار بالایی از حد خود میرسند.نانوکریستال های نیمه هادی نسل جدید پنل های LCD خواهند بود.لازم به ذکر است که کمپانی SONY به این پنل ها اصطلاح ترایلومینس و ال جی Prime UHD را داده اند.در حال حاضر بزرگترین تولید کننده پنل های SUHD در جهان سامسونگ الکترونیک است.

ULED:این واژه در نمایشگاه IFA 2015 برای اولین بار مطرح گردید.ULED تلویزیون های جدید کمپانی HISESNE هستند که به زودی وارد کشور ما نیز خواهند شد.این تلویزیون های کوانتومی در رقابت با مدل های OLED تولید و عرضه شده اند.

HDR:این کلمه مخفف “High Dynamic Range” است و به معنی بالا بودن رنج داینامیک تصاویر است.در سالیان گذشته چندان این کلمه شناخته شده نبود چرا که تنها برای سیستم های عکاسی مورد استفاده قرار میگرفت.HDR یک استاندارد تعریف شده برای میزان کنتراست و روشنایی پنل است.علاوه بر تلویزیون ها،سیستم های پخش کننده مانند HD Blu-Ray و حتی شبکه های پخش آنلاین،از این فناوری پشتیبانی میکنند و سرعت رشد HDR بسیار بالا است.HDR در دو حالت در تلویزیون ها در دسترس است.سری اول،تلویزیون هایی هستند که در هنگام تولید HDR را برای آنها مد نظر قرار میدهند و دسته دوم تلویزیون هایی هستند که بعدها این فناوری را از طریق آپدیت دریافت میکنند.به سری اول HDR پیشرفته و یا بومی نیز اطلاق میگردد.این استاندارد علاوه بر تلویزیون ها،در واژگان دوربین های عکاسی و ویدئو پروژکتورها نیز وجود دارد.

پنل TN:پنل های TN در تلویزیون و نمایشگرهایی بسیاری استفاده شده است اما در روزگار جدید کمتر اثری از آنها میبینیم.این جمله به معنی حذف آنها نبوده و این مدل همچنان در خط تولید برخی از کمپانی ها قرار دارند.پنل های LCD از نوع TN مدل های ارزان قیمتی هستند که در دو مورد نقطعه ضعف بزرگی دارند.نکته اول زاویه دید بسیار پایین و شکست دید در رنگها و دوم ضعف در تولید تعداد رنگ است.بر روی کاغذ،پنل های TN قادر به ایجاد 16.7 میلیون رنگ هستند که در واقعیت این مورد وجود ندارد.TN برای هر ساب پیکسل (RGB) از 18 بیت استفاده میکند اما برای نمایش تصاویر از روشی با نام Dithering استفاده میکند.در این روش پیکسل ها با کمک یکدیگر از یک اتحاد استفاده کرده و یک تصویر خلق میشود.در نتیجه نمایش 16.7 میلیون رنگ واقعی درست نیست.تنها نکته مثبت این پنل ها،سرعت بالای آنها در رفرش ریت (Refresh Rate) و یا سرعت پاسخ دهی پنل است.

پنل IPS و PLS:پنل IPS معمولا از انواع 24 بیتی هستند.در این پنل ها برای هر سه رنگ اصلی RGB تعداد 8 بیت واقعی اختصاص داده میشود.دقت رنگ،کنتراست و زاویه دید این پنل ها بسیار بیشتر از نمونه های TN است.IPS در مدل های بسیار زیادی تولید میگردد که نمیتوان به همه آنها پرداخت.این پنل ها در نمایش دقت رنگ به مدل های CRT بسیار نزدیک هستند.پنل های PLS نیز به طور انحصاری تولید کمپانی سامسونگ هستند و در بسیاری از قسمت ها با پنل های IPS مشترک هستند.هزینه تولید پایین،زاویه دید بهبود یافته،بالا رفتن میزان کنتراست و بالا رفتن دقت رنگ ها از جمله مزایای پنل های PLS هستند.این پنل ها برای طراحان بهترین گزینه است.

تلویزیون هوشمند،SMART TV:تلویزیون های هوشمند از ابتدای سال 2012 به طور جدی وارد خدمت شده و تا سال 2015 دستخوش تغییرات بسیاری شده اند.اما در هنگام خرید و انتخاب یک تلویزیون بسیار هوشیار باشید.این تلویزیون ها به چند دسته تقسیم میشوند.در ابتدا به سیستم عامل های موجود میپردازیم،سونی به همراه سیستم عامل اختصاصی خود و اندروید تی وی،ال جی به همراه سیستم عامل WEB OS 2.0/1.0 و سامسونگ به همراه سیستم عامل اختصاصی خود و تایزن (TIZEN).مدل های دیگر نیز از سیستم عامل های اختصاصی و اندروید تی وی استفاده میکنند.در این تلویزیون ها امکانات هوشمند به چند دسته مجزا تقسیم میگردد اما در هنگام خرید تنها نام SMART است که رد و بدل میشود!در جدول زیر به معرفی این دسته ها خواهیم پرداخت.

تلویزیون های هوشمند دسته اول	تنها امکان اتصال به اینترنت و استفاده از اپیکیشن های تعریف شده به نسبت سخت افزار.(ریموت کنترل ساده)
تلویزیون های هوشمند دسته دوم	اتصال به اینترنت و استفاده از اپلیکیشن های متعدد،ارتباط از طریق DLNA و سرویس های مشابه،امکانات ضبط تصاویر و اسکرین شات،کنترلر های لمسی و قابلیت اتصال موس و کیبورد.
تلویزیون های هوشمند دسته سوم	علاوه بر تمامی امکانات ذکر شده در بالا،قابلیت ارتباط های بیومتریک،توانایی ایجاد شبکه های بیسیم،ارتباط های هوشمند دستوری شامل دریافت دستورات حرکتی از طرق دوربین،دریافت دستورات صوتی و موارد مشابه.

 

متاسفانه در هنگام توضیحات کلی برای معرفی یک تلویزیون،تنها از عبارت هوشمند استفاده میگردد در حالی که فاصله امکانات تلویزیون های هوشمند بسیار زیاد است.

انطباق تصویر:یکی از مهمترین نکات قابل توجه در هنگام انتخاب یک تلویزیون و یا مانیتور،سرعت انطباق تصویر و یا رفرش ریت (Refresh Rate) است.در مورد این اصطلاح در مطالب گذشته مواردی را ذکر کرده بودیم.به طور کلی منظور از این اصطلاح سرعت واکنش پنل به دستورات است.این عدد بر مقیاس هرتز (Hz) سنجیده میشود و این مهم به شکل یک عدد و با پسوند Hz نمایان است.هر مقدار که این رقم بیتشر باشد،سرعت تعویض تصاویر در پنل بالاتر بوده و تصاویر ورزشی و متحرک،به شیوه بهتری نمایان میگردند.لازم به ذکر است که در پنل های LCD این عدد از مقداری خاص بالاتر نرفته و کمپانی ها به کمک نرم افزارهایی فریم ها را تکرار میکنند.

سیستم سه بعدی اکتیو و پسیو (3D ACTIVE/PASSIVE):به طور حتم تا کنون بارها واژه سه بعدی را شنیده اید.تلویزیون های 3D با کمک فیلم ها و عینک های مخصوص،تصاویر را به صورت 3D نمایش داده و لذت تماشای آنها را دو چندان میکنند.در سه بعدی نوع Passive دو تصویر به صورت همزمان برای هر دو چشم ارسال میشوند و خطوط X و Y به شیوه جداگانه از تلویزیون ارسال میگردند.عینک های پسیو دارای فیلترهایی هستند که تصاویر مناسب هر چشم را برای آنها ارسال میکنند.عینک های پسیو نیازی به انرژی الکتریکی ندارند و از قیمت های کمتری به نسبت مدل های اکتیو برخوردار هستند.اما از طرف دیگر عمق تصاویر در آنها مقدار کمتر از نوع اکتیو است.در سیستم Active تلویزیون و یا نمایشگر دو تصویر متناوب را برای چشم های کاربر ارسال کرده و عینک وظیفه مدیریت نمایش را بر عهده دارد.در مدل های اولیه عینک های اکتیو از طرق ارتباط مادون قرمز به تلویزیون ها متصل میشدند اما در حال حاضر اکثر مدل ها از طریق بلوتوث با تلویزیون در ارتباط هستند.عینک های اکتیو برای فعالیت نیازمند انرژی الکتریکی هستند که از طریق باتری های کوچک تامین میگردد.به طور کلی هر دو تکنولوژی دارای نقاط ضعف و قدرت هستند که انتخاب گزینه مناسب به سلیقه و نیاز افراد باز میگردد.در قسمت بعدی معرفی اصطلاحات،به موارد صوتی خواهیم پرداخت.

قطعات کامپیوتر های شخصی با توجه به کاربرد طراحی و تولید می گردند که در بخش طراحی علاوه بر قدرت بخشیدن به پارامتر های مهم سخت افزاری، به طراحی ظاهری نیز به شدت توجه می شود. سیستم های خاص و البته گران قیمت که در کشور های توسعه یافته به دلیل شرایط اقتصادی مناسب در بسیاری از خانه ها مشاهده می شود و عمده فعالیت صورت گرفته با این نوع از PC ها به گیم و رندرینگ خلاصه می شود. تصاویری که در ادامه مشاهده کنید، کاردستی یک جوان 20 ساله انگلیسی است که روز جمعه شما را به خشونت می کشاند!

 

کاربر انگلیسی به نام Alec در حال حاضر دانشجوی رشته مهندسی الکترونیک در دانشگاه منچستر است. وی برای راه اندازی این سیستم زیبا از کیس In Win D-Frame بهره گرفته و در نهایت نام XOSKEL را برای آن برگزیده است. عمده فعالیت Alec شامل انجام امور دانشگاهی و ویرایش مالتی مدیا می شود. قطعات XOSKEL شامل موارد زیر می شود که هزینه 2000 پوندی را به Alec تحمیل کرده است:

 

 

سخت افزار:

• Case: In Win D-Frame Mini
• CPU: Intel Core i7 5820K
• Motherboard: ASRock Fatal1ty X99
• Memory: Corsair Vengeance LPX 16GB DDR4 2666Mhz
• GPU: MSI Radeon R9 290X
• Sound Card: Asus Essence STX II
• SSD: Samsung SM951 256GB M.2 PCI-E
• HDD: Seagate Barracuda 3TB
• PSU: Be Quiet! Dark Power Pro 11 850W

 

 

واترکولر:

• CPU Block: Heatkiller IV
• GPU Blocks: Aquacomputer Kryographics
• Radiators: XSPC EX360
• Tubing & Fittings: Monsoon Hardline & Chaingun
• Reservoir: Aqua computer Aqualis
• Pump: Laing DDC
• Coolant: Mayhems Pastel

 

 

 

 

جناب استاد Alec در پاسخ به سوال مطرح شده در خصوص انتخاب میان Nvidia یا AMD برای کارت گرافیک و Intel یا AMD برای پردازنده به این نکته اشاره کردند که “هر کجا که قدرت باشد”

 

 

 

 

 

سخت ترین بخش کار به رنگ آمیزی مادربرد اختصاص داشت که ترکیب رنگ قرمز-مشکی مادربرد به فیروزه ای-مشکی تغییر یافت تا با مایع کولانت هماهنگ شود.

 

 

یکی از آن چیزهایی که همیشه آدم را به فکر می اندازد این است که چطور ظرف مدت 20-30 سال تکنولوژی اینقدر پیشرفت کرده؟ یعنی الان در بیشتر خانه ها آدم هایی زندگی می کنند که آهنگ گوش کردن با گرامافون و صفحه های ونیل یادشان است، نوار کاست 60 دقیقه ای و 90 دقیقه ای و دردسر پر کردن یکی از آنها با آهنگ های مورد علاقه را به یاد دارند، CD man را دیده اند و شاید هم حسرت داشتنش را خورده اند، MP3 Player های با کلاسی که به آنها آیپاد می گفتند توی خاطره هایشان نقش بسته و الان یک هندزفری به موبایلشان وصل می کنند و با علیرضا قربانی می خوانند “ارغوان شاخه همخون جدا مانده من، آسمان تو چه رنگ است امروز؟”. یعنی این حد از تغییرات اگر در هر زمینه دیگری بود شاید صدها سال طول می کشید اما تکنولوژی آنقدر سریع پیشرفت می کند که در حد فاصل نوجوانی تا میانسالی یک نفر می تواند از صفر به صد یا حتی هزار برسد. یکی از آن چیزهایی که خاطره مشترک خیلی از ماهاست نوار کاست است. اگر الان به یک بچه 8-9 ساله یک نوار کاست نشان بدهید و بپرسید این چیست احتمالا جواب خاصی نخواهد داشت. اما خیلی از ما با این موجودات خاطره ها داشته ایم!

 

آن موقع واحد سنجش اندازه یک موزیک مگابایت نبود، دقیقه بود. چون کاست ها نمی فهمیدند مگابایت و کیلوبایت چی به چی است و فقط یک نوار قهوه ای رنگ داشتند که همیشه برای کودکی ما سوال بود چطور آهنگ از روی آنها پخش می شود تا اینکه بعدا بزرگ شدیم و از مغناطیس و میدان و جهت گیری برایمان گفتند تا دوزاری محترم جا بیفتد! نوار که تمام می شد باید برش می گرداندیم و از آن طرف دوباره آهنگ ها را رویش پر می کردیم. یعنی نیم ساعت این طرف، نیم ساعت آن طرف. کلا یک ساعت آهنگ روی یک فضای 10 در 5 سانتیمتری. الان نیست که روی یک قطعه ای کوچکتر از بند انگشت بشود کل زندگی هنری یک خواننده را ذخیره کرد. باید آن قدر با دقت آهنگ ها را انتخاب می کردیم که نوار قهوه ای رنگ هدر نرود. تازه وظیفه ایجاد کردن مکث بین دو آهنگ هم با خودمان بود! بعد اگر میخواستیم یک آهنگ خاص را پیدا کنیم باید دکمه >> را نگه می داشتیم و چند دقیقه چند دقیقه جلو می رفتیم تا برسیم به آن. حرفه ای ها و آهنگ بازها البته می دانستند چند ثانیه نگه داشتن آن دکمه کذایی چند دقیقه نوار را جلو می برد و فوری به آهنگ مورد نظر می رسیدند. بعد اگر می خواستیم نوار را برگردانیم سر جای اولش دو راه داشتیم. یا بگذاریمش داخل دستگاه و اجازه بدهیم خودش نوار را برگرداند، یا یک لوله خودکار پیدا می کردیم با تکنیک اعجاب انگیزی که ترکیبی از غنی سازی با سانتریفیوژ و ملخ هواپیماهای تک سرنشین بود برمیگشتیم اول ماجرا.

آن موقع هنوز hp و adata و sandisk و امثال آنها هم نبودند. اگر هم بودند ما نمیدیدیم. TDK بود، Maxell بود و جناب سونی آبی و مشکلی که خیلی هم گران تر از بقیه بودند و مگر درباره سلکشن (!!) های خیلی خاص کسی سمتشان نمی رفت. این بود که maxell پلنگی برای خودش ابهتی داشت و اگر کمی هم بیشتر خرج می کردید به جای 60 دقیقه می توانستید یک کاست 90 دقیقه ای بخرید. البته شاید الان زیاد فرقی نداشته باشد، اما آن موقع 30 دقیقه برای خودش خیلی بود. خدا نکند که نوار داخل دستگاه پاره می شد. آن وقت بود که باید قیچی و چسب و پیدا می کردیم و مثل یک جراح قلب، دوباره دو سر نوار قهوه ای را به هم می چسباندیم. اینطور بود که آهنگ نازنینمان می شد “هیچ تنها و غریبی…. غربت تمام دنیا….” و الی آخر. آن موقع ضد حال این جا ها معنی میشد!